«ما از ترس شکستن است که الفبای آینه را بر سنگ نوشته ایم.»

                                                                       سیدعلی صالحی

...

خیلی از ماها، زمانی که می خوایم دست به کاری بزنیم ، به اولین چیزی که توجه می کنیم، «نگاه دیگرانه» !

تا حالا شده تو یه رستوران ، عمدا  لیوان تو دستت رو بزنی زمین و بشکنی؟؟؟

*****

*"... سپس یکی از دست هاش را آزاد کرد، لیوانی برداشت و لب میز گذاشت.

گفت: « الان می افتد.»

-« دقیقا می خواهم آن را بندازی.»

-« لیوان را بشکنم؟»

بله، لیوان ها را بشکند. یک حرکت ظاهرا ساده، اما حاوی ترس هایی که هرگز درست درکشان نمی کنیم.

شکستن یک لیوان ارزان چه ارزشی دارد، وقتی به طور ناخواسته بارها این کار را کرده ایم؟

تکرار کرد:« لیوان را بشکنم؟ چرا؟»

پاسخ دادم :« می توانم توضیح دیگری بدهم. اما در حقیقت فقط به خاطر اینکه دلم می خواهد بشکند.»

-« به خاطر تو بشکنم اش؟»

-« البته که نه.»

به لیوان شیشه ای لب میز نگاه کرد- مراقب بود نیفتد.

دلم می خواست بگویم:« این آداب گذر است. همان طور که خودت گفتی. ممنوع است. آدم شیشه را عمدا نمی شکند. وقتی به رستوران می رویم یا در خانه ی خودمان، مراقبیم که لیوان ها لب میز گذاشته نشوند. جهان ما از ما می خواهد مراقب باشیم که لیوان ها روی زمین نیفتند.»

و باز فکر کردم، پس وقتی ناخواسته آن ها را می شکنیم، مراقبیم که موضوع خیلی جدی نباشد. پیشخدمت می گوید:« مهم نیست.»، و در زندگی ام هرگز ندیده ام یک لیوان در صورت حساب رستوران بیاید.

 شکستن لیوان بخشی از زندگی است و آسیبی به ما یا دیگری نمی رساند.

ضربه ای روی میز زدم. لیوان تکان خورد، اما نیفتاد.

به طور غیر ارادی گفت:« مراقب باش!»

اصرار کردم:« لیوان را بشکن.»

...

خواهش می کنم این لیوان را بشکن و ما را از تمام پیش داوری های لعنتی آزاد کن، از این نیاز به یافتن توضیحی برای هر چیزی، از این اجبار که فقط باید کاری را بکنیم که دیگران تایید می کنند.

یک بار دیگر خواهش کردم :« این لیوان را بشکن.»

چشم هاش را در چشم هام دوخت. سپس، آهسته، دستش را روی رومیزی به طرف لیوان سراند. با حرکتی سریع، آن را روی زمین انداخت. ..."*

*«کنار رود پیدرا نشستم و گریستم»، اثر  پائولو کوئلیو ، برگردان :‌‌آرش حجازی (قطع جیبی) ص 235-233 .

-------------------------------------------
« کبوترانه » هم به روز شد!