و یادت٬ روشنی بخش خاطر سرد و تاریک بی کسی.

تو را می خوانم که خواندنی ترین شعر روزگاری

و شنیدنی ترین نغمه ی طبیعت!

خواندن تو تسکین آلام قناری است در این وانفسا که «قفس» تفسیر مطلق «زندگی» است!

چه دورانی است !

صد عجب از این روزگار که دیگر حتی بلبلان هم به خونخواهی گل نمی خیزند!

چهره ی زنگار بسته ی خورشید هم که دیگر نه گرمایی دارد که بتوان با آن قلب یخ بسته ی لاله را آب کرد

و نه نوری٬

که بتوان این راه پر پیچ وخم و نمناک را طی نمود !

پس تو را می خوانم تا بیایی٬

بیایی تا وجود زمین را از علف های هرز پاک کنی٬

بیایی تا با کمک تو شعری تازه بخوانیم

که در آن دیگر٬ نه از مرگ رنگ سخنی باشد و نه از داغ شقایق !