چشم هاش به غربت بی انتهای جاده  دوخته شده بود و دستهاش پر از خالی تنهایی...

درخت ها تنها شاهدان سریال تکراری سر نوشتش بودند.

درختانی باران خورده٬

که چشم های خیس خود را به پاهای مردی دوخته بودند٬

که «صبور ٬ سنگین و سرگردان»^* از کنار آنها می گذشت.

کسی چه می داند؟

شاید این درخت ها بودند که به آرامی از رویای مرد گذر می کردند!

ده هزار و یک... ده هزار و دو... ده هزار و سه... یک نفس عمیق٬

و ادامه ی شمارش قدم هاش تا لب «هیچ»!

_{* ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ٬ فروغ فرخزاد}