ادامه ی همان حرف آشنا...

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد ٬

و نسیمی خنک از حاشیه ی سبز پتو ٬ خواب مرا می روبد...                   _سهراب

  _.......

فقط دو نفر بودند٬

تمام شب پیش 

یکیشان گیسوان آن دیگری را می بافت

همه ی حرفشان از هوای چیزی شبیه فردا بود٬

یعنی همین امروز عجیب ما که در میان نیستند

فقط دو نفر بودند٬

یکیشان تمام شب از چیزی شبیه شب سخن می گفت٬

اما آن دیگری می دانست

جای پای ستارگان را

نه باران بی واهمه خواهد شست٬

نه رگبار آن همه رویا در باد بی سوال

فقط دو نفر بودند٬

دو خاطره در خواب آخر خرداد

یا دو آینه بر دریچه ی دریا٬

نه من بی خبر بودم و نه او

که بوی بوسه و باران و گریه های «ری را» می داد                                                   _{سید علی صالحی}