اصلا فرض که مردمان هنوز در خوابند،
فرض که هیچ نامه ای هم به مقصد نرسید،
فرض که بعضی از اینجا دور،
حتی نان از سفره و کلمه از کتاب،شکوفه از انار و تبسم از لبانمان گرفته اند،
با رویاهامان چه می کنند؟!
اخبار دانشگاه :
* جو کنونی حاکم بر دانشگاه اصلا قابل تحمل نیست! خسته کننده و خفقان آور ...
** هفته ی پیش یه جسد در خوابگاه دختران پیدا شد. از هویت جسد چیزی گفته نشده!
***۲ هفته پیش مدیر صندوق رفاه دانشجویی به دانشگاه اومد ... خبری نشد!
****نمایشگاه کتاب تهران و ...
چه فیلمیه این نمایشگاه رفتن ما! نه «بن کتاب» نه «محل اسکان» و نه «غذا»... چه شود!
*****این هفته هم یه «تئاتر» در دانشگاه به روی صحنه رفت... عجب تئاتری!!!
«صداش بزن انار و گندم» ... با موسیقی فوق العاده مزخرفی که داشت فقط جو سالن رو متشنج کرد!
فعلا همین!
"صدای زنگ قافله را می شنوی؟
...
راه از شب آغاز شد ، به آفتاب رسید و اکنون از مرز تاریکی می گذرد..."
«سهراب سپهری»
بچه که هستی فقط دلت می خواد بزرگ شی! وقتی آدم بزرگا بهت میگن «بچه» خیلی شاکی میشی!
بزرگ که میشی حسرت بچگی هاتو می خوری... دلت می خواد واسه یه روزم که شده برگردی به دوران کودکی!
دیگه دلت نمی خواد پیر شی! از پیری می ترسی...ترسش مث خوره میفته به جونت... وقتی یه آدم پیر ازکارافتاده رو می بینی بیشتر از این که دلت واسه اون بسوزه واسه خودت نگران میشی!
زندگی بیشتر آدما تو همین سه تا «حس» خلاصه میشه...
«شوق رسیدن به بلوغ... حسرت ازدست رفتن کودکی...و ترس از پیری ! »