هر بار که پنجره ی قلبم را می گشایم ٬

گنجشک یاد تو به هوای دانه روبرویم می نشیند.

من و گنجشک٬

چشم در چشم هم به تو می اندیشیم.

می پرسم: «به چه فکر می کنی؟!»

می خواند:«به روزی که خودش دانه های محبت را کنار پنجره ی دیدار٬ برای من می پاشد.»

شوقی غم آلود اشک هایم را از چشمانم بیرون می کشد.

و گنجشک می پرد...

...

گر بر فلکم دست بدی چون یزدان

برداشتمی من این فلک را زمیان

از نو فلک دگر همی ساختمی

کازاده به کام دل رسیدی آسان                                               

                                                        «خیام»

تو میدمی و آفتاب می شود...!

۱۵ دی ...هفتاد و یکمین سالروز تولد کسی که مثل هیچکس نبود...

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل های خشک گذر می کردند
به دسته های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه می آوردند
به مادرم که در آینه زندگی میکرد
و شکل پیری من بود
و به زمین ، که شهوت تکرار من ، درون ملتهبش را
از تخمه های سبز می انباشت - سلامی ، دوباره خواهم داد .



می آیم ، می آیم ، می آیم
با گیسویم : ادامهء بوهای زیر خاک
با چشمهایم : تجربه های غلیظ تاریکی
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آنسوی دیوار
می آیم ، می آیم ، می آیم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که دوست می دارند
و دختری که هنوز آنجا ،
در آستانهء پر عشق ایستاده ، سلامی دوباره خواهم داد.
                                                                                      فروغ (۱۳۴۵-۱۳۱۳)